با نگاهی گذرا به ماده ۷ اعلامیه جهانی حقوق بشر به اولین کلمه ای که برخورد میکنیم کلمه همه است و همه را در برابر قانون مساوی دانسته است که منظور از همه، همه آحاد فارغ از جنسیت، مذهب، تفکر، اندیشه، ملیت و … میباشد و در واقع زیر سوال بردن هر یک از موارد فوق از چارچوب کلمه جامع و فراگیر «همه» خارج میشود و این درست همان نکته حائز اهمیت و نقطه عطفیست که در کشور ایران از این کلمه در گفتار و نوشتار بخوبی سود برده میشود اما در عمل دچار بهم ریختگی و گسستگی گردیده و مفهوم خود را کاملا از دست داده و تبعیض را آشکار مینماید.
برای روشن شدن موضوع فوق به چند نمونه مصداق میتوان اشاره نمود
در قانون اساسی ایران بر تساوی زن و مرد در احقاق حق و سرنوشت خود اشاره گردیده اما تبعیضات آشکاری در قوانین قابل مشاهده است که میتوان به جلوگیری از حضور زنان در استادیوم ها و سالنهای ورزشی برای مشاهده مسابقات به بهانه عدم وجود امنیت برای آنان را یادآوری کرد که در مواردی به دستگیری بانوان که با تغییر ظاهر و لباس در ورزشگاه حضور پیدا کرده اند منجر شده است در صورتیکه به دلیل برخی مسایل سیاسی ورود زنان خارجی در برخی ورزشگاه ها بلامانع بوده است.
از دیگر موارد مهم میتوان به تفاوت پرداخت دیه بین مردان و زنان اشاره کرد بدین گونه که اگر مردی به صورت غیر عمد توسط زنی به قتل برسد طبق رای دادگاه میبایست زن دیه کامل را پرداخت نماید اما در۳ عین حال اگر زنی توسط مردی بصورت غیر عمد به قتل برسد دیه به نصف کاهش میاید.
و یا در مورد آقای سعید طوسی با توجه به اقرارهای خودش نسبت به آزار و اذیت کودکان و نوجوانان و همچنین با داشتن شکایت های متعدد توسط خانواده قربانیان با توجه به اعمال نفوذ و داشتن ارتباطات با برخی از مقامات هیچگونه مجازاتی برای او در نظر گرفته نشده که این مورد هم گواه بر برابر نبودن انسان ها در برابر قانون در نظام جمهوری اسلامی است.
با امید روزی که در ایران همه انسان ها در برابر قانون مساوی باشند.
ساسان چهرازی
